Bordjes verboden toegang negeren

Soms moet je oude bordjes verboden toegang negeren

Onze hersenen zijn ingericht op minimaliseren van gevaar en maximaliseren van waardering. Eén van de dingen die we daarvoor doen is vasthouden aan de regels die we van huis uit mee hebben gekregen. We houden ze vast door het te doen zoals we hebben geleerd dat het hoort of door dat vooral niet te doen: we leiden een leven dat als je goed kijkt veel lijkt op dat van onze ouders of we proberen het juist heel anders te doen. In beide gevallen blijven de regels van thuis het uitgangspunt.

Vaak is dat zo vanzelfsprekend dat we het zelf de bordjes verboden toegang niet (meer) zien. We hebben niet in de gaten dat we in een patroon van ge- en verboden ronddraaien. We hebben een ander nodig die ons de spiegel voorhoudt.

Doel op de spiegel

In het lifelab werken we met een uitdagend doel, dat je op een spiegel schrijft. Natuurlijk is het fijn als je je doel aan het einde van het lab hebt behaald, maar nog interessanter is het om aan het werkte zijn met je doel. Want wat het doel in de spiegel je laat zien, zijn de vaste patronen, overtuigingen, ge- en verboden die voor jou vanzelfsprekend zijn.

Annemieke begon aan het lab was nadat ze vastgelopen in haar werk. Na haar scheiding was ze van een enthousiast en succesvolle dertiger, die moeiteloos het opvoeden van 2 kinderen combineerde met een fulltimebaan, geworden tot iemand die zich afvroeg wat ze eigenlijk nog te betekenen had.

Als doel schreef als zij op haar spiegel dat zij aan het einde van het lab uitgezocht had of werken in het onderwijs iets voor haar was. Zelf vond ze het eigenlijk maar een flutdoel, maar het was het enige dat op dat moment in haar opkwam.

Ik zag, op grond van haar drijfveren en competenties best mogelijkheden voor me hoe zij uitstekend op haar plek zou kunnen zijn, bijvoorbeeld in een verbindende rol tussen uitvoering en beleid bij een ROC of Hogeschool. Maar dat zei ik nog even niet, het was aan haar.

In de eerste weken van het lab ging ze aan de slag met het maken van een aantal afspraken om netwerkgesprekken te voeren. Aan haar maatje in het lab vertelde dat ze hier eigenlijk helemaal niet blij van werd: als klasse-assistent of in het traject zij-instroom basisonderwijs kon ze vrij snel aan de slag maar -bekende ze met schaamte – dat voelde toch als een degradatie. Haar maatje reageerde verbaasd: Waarom had ze voor zichzelf dit soort banen in het onderwijs bedacht? Ze kon toch haar ervaring ook op een ander niveau inzetten?
De vraag van haar mede lifelab-deelnemer schudde haar wakker.

Hekken en bordjes

In de individuele coaching keken we welke hekjes met ge- en verboden ze had geplaatst en waar die vandaan kwamen. De belangrijkste waren: “zonder dat ik mijn kennis en wijsheid bewezen heb, mag ik mijn kop niet boven het maaiveld uitsteken” en “falen mag niet en als dat toch gebeurt, begin je van voren af aan”.  Ze realiseerde zich dat dit haar ver gebracht had maar ook dat het haar nu niet dienden.

Het werd tijd om over het hek te klimmen en oude bordjes te negeren. Te gaan dromen en met een open blik kijken naar wat er nog meer mogelijk was. Haar flutcontract bleek een uitstekende spiegel…. Overigens ook voor haar maatje: dat zijn vraag vanuit oprechte verbazing en belangstelling zo veel bijdroeg aan het leven van Annemiek.

Wil je weten hoe jij over jouw hek kunt klimmen? Maak een vrijblijvende kennismakingsafspraak met Ericka.